Rozdział 4 ~ Krew

Cześć wam kasztanki i orzeszku włoski ~ ! Jak tam wam mija czas ? :3

Nie bójta się, najpewniej nie zostawię was znowu na prawie rok, bo pisanie mnie wzięło jak taka cholera jedna :3 Oj, tym razem nie dam wam spokoju :3 Wiem, wiem, już to raz mówiłam no ale... 

Zobaczymy :3
PS. Orzeszku włoski... Musisz ścierpieć Sonię xD Bo będzie jej dużo xD

~Reneé

~*~

Otwarł powoli oczy, spoglądając teraz tępo w sufit.

Widział najmniejsze niedoskonałości, skazy na bieli. Dzieło czasu, który mógł być jedynie dumny ze swojej pracy.

Czując ciepły nacisk na swoim ramieniu zerknął w tamtą stronę, by dostrzec burzę brązowych włosów. Czemu ona spała z nim…?

Pamiętał, że mieli niezły ubaw z tego horroru. Przy każdej scenie niemal śmiali się, żartowali. Znali obraz śmierci bardziej niż jacyś tam podrzędni filmowcy, więc mogli się z tych scen tylko śmiać.

Wiedział, że potem jeszcze się bawili. Pamiętał, jak zmierzwiła mu włosy, niszcząc jego „idealną fryzurę”, a kiedy chciał jej zrobić to samo, zaczęła uciekać. Gonił ją. Sąsiedzi musieli nieźle się wściec na te hałasy… Trudno.

Ostrożnie, by nie obudzić dziewczyny, wyciągnął rękę spod jej głowy i wyszedł z sypiali i mimochodem drapiąc się po brzuchu zdał sobie sprawę, że jest głodny.

Przeszedł do kuchni i otworzył lodówkę. Ale lodówka pusta.

Klnąc cicho pod nosem przesunął dłonią po twarzy, myśląc. Czemu Alan wcześniej nie przywiózł im krwi? Miał takiego smaka na świeżą AB prosto z tętnicy…

Zajrzał do sypialni. Sonia jeszcze spała. Zamieniła sobie Vincenta na poduszkę i to ją tuliła. Uśmiechnął się, biorąc ciuchy i ubierając się.

~*~

Nie spodziewał się, że jest tak wcześnie. Mógł sprawdzić godzinę… Czemu w ogóle się obudził, chociaż jeszcze i szósta godzina nie dochodziła? Nie czuł zmęczenia. Po prostu sam się sobie dziwił.

I kogo ma on o tej porze znaleźć? Jacyś ludzie spieszący do pracy…

Chyba pozostaje mu tylko plan B jak „burdel”…

Gdzie w Tokyo był burdel?

Wyciągnął telefon z kieszeni i wybrał numer.

Pip…

Pip…

Pip…

- Halo? – Usłyszał znajomy głos.

- Hej, Alan. Powiedz mi, gdzie w Tokyo jest „B”? Czemu nie ma krwi i kiedy załatwisz neta?

- Krew powinna dojść na czas, może są jakieś problemy z transportem. Sprawdzę to zaraz. Netem też się zaraz zajmę, spoko. Powiedz mi, gdzie jesteś.

Kiedy Vincent podawał mu swoją pozycję, a potem Alan naprowadzał go na drogę do burdelu, słońce wznosiło się coraz wyżej nad miastem. Szedł ulicami, mijając ludzi spieszących się do pracy, szarych i zmęczonych życiem, jakby każdy dzień był dla nich istną męczarnią i katorgą.

Stanął w końcu przed jakimś domem, niepozornie wyglądającym. Zapukał do drzwi.

Stuk…

Stuk…

Odgłos kroków był dla niego tak wyraźny, że aż irytujący. A po chwili zgrzytnięcie klamki i drzwi uchyliły się lekko, ukazując grubszą kobietę z ciasno spiętymi włosami i mocnym makijażem na twarzy.

Rozejrzał się, czy aby nikogo nie ma w pobliżu, a potem pozwolił, by tęczówki jego oczy, dotychczas brązowe, przybrały kolor jasnej czerwieni. A potem z powrotem w brąz, kryjąc się jakby. Kobieta skinęła głową i otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając go.

Mieszanina intensywnych zapachów uderzyła go, aż poczuł jeszcze wyraźniej swój głód. Powiódł spojrzeniem po dziewczętach zgromadzonych w salonie. Wśród nich paru mężczyzn, którzy zgłodniałym spojrzeniem czerwonych oczu wodzili od jednej do drugiej, jakby oceniając.

- Dużo w tym mieście wampirów?

- Owszem, sporo. Interes się kręci, ale też łatwo o konkurencję. Jesteśmy największym „Burdelem Krwii” w Tokyo, więc nie ma się co bać, ale… Jak ci jakieś młokosy wyskoczą i zaczną cwaniakować…

Kilka dziewcząt, ubrane w sukienki z głębokim dekoltem, z upiętymi włosami, pomachało do niego, trzepocząc długimi rzęsami.

Pozwolił sobie jedynie na uśmiech, by zaraz skierować spojrzenie znowu na grubszą kobietę, właścicielkę burdelu.

- Na miejscu czy na wynos? – Spytała, podbierając dłonie na szerokich biodrach, opiętych zbyt ciasną jak na nią suknią.

- Na wynos. Dwie AB. – Powiedział.

I usiadł na fotelu w salonie. Od razu jedna dziewczyna, czarnowłosa piękność podeszła do niego i usiadła mu na kolanach. Przesunął dłońmi po jej talii, czując jej mocny zapach wdzierający się w jego nozdrza.

Musiała dostrzec, że z głodu krwi jego tęczówki przybrały ostry, jasny odcień czerwieni, bo uśmiechnęła się jakby triumfalnie, pochylając się, aż miał niemal przed sobą jej smukłą, gładką szyję. Złoty łańcuszek zakołysał się, a wisiorek w kształcie złoto-czerwonej róży uderzył o jego tors.

- Jak masz na imię? – Spytał, nie mogąc oderwać wzroku od jej szyi.

Słyszał, jak z każdym uderzeniem jej młodego, zdrowego serca czysta, słodka krew płynie w jej tętnicach i żyłach.

Ten dźwięk był tak kuszący…

- Amanda… - Odpowiedziała.

Czuł jej dłoń wplatającą się w jego włosy. Nim zdążył się powstrzymać objął dłonią jej szyję, gładząc palcami miękką skórę.

- Mogę zaspokoić twój głód, przystojniaku… - Wyszeptała mu uwodzicielskim głosem wprost do ucha.

Jej skóra tak słodko pachniała… Czuł wręcz w ustach smak krwi, której teraz tak pragnął. Zahaczył palcem o łańcuszek i odciągnął do nieco od jej skóry.

Przesunął językiem po wargach, siłą woli jednak powstrzymując się przed wpiciem się w jej słodką szyję.

- Wpadłem tylko na chwilkę, słodka. – Odpowiedział, czując fałdy materiału pod palcami, kiedy przesunął drugą dłonią po jej talii.

- Och, naprawdę? – Spytała smutnym tonem.

Miała jasne, błękitne oczy. Ładne…

- Pańskie zamówienie. – Usłyszał nagle inny głos obok siebie.

Oboje podnieśli spojrzenie, patrząc na grubą kobietę, trzymającą w dłoni czarną, bawełnianą torbę a w niej dwie butelki, wyglądające, jakby zawierały wino, choć w nich kołysała się przyjemnie jasna, czerwona krew.

- Nie mam yenów. Nie zdążyłem rozmienić jeszcze pieniędzy. Przyjmie pani w dolarach?

- Żaden problem. – Stwierdziła kobieta, wzruszając ramionami.

Amanda zeszła z jego kolan, wracając do pozostałych dziewczyn. A on wstał, wyciągając z kieszeni kurtki portfel. Odliczył zażądaną przez kobietę cenę i zapłacił za krew, biorąc torbę.

~*~

Otworzył drzwi i wszedł do środka. Nie usłyszał niczego, co mogłoby świadczyć o tym, że Sonia wstała. Zamknął nogą za sobą drzwi i ściągnął kurtkę.

Przeszedł do salonu i postawił na stoliku torbę, wyciągając zaraz obie butelki. Wyciągnął dwa kieliszki. Jak pić to z klasą, ot co!

Nie nalał jeszcze, tylko zajrzał do sypialni.

Sonia dalej spała, choć nie tak, jak ją zostawił. Poduszka, do której się tuliła wcześniej, leżała na podłodze, a ona sama, pomimo drobności swojego ciała, tak się wyciągnęła na łóżku, że prawie całe je zajmowała.

Uśmiechnął się mimowolnie na ten widok. Ale musiał ją obudzić…

Podszedł do niej i siadając na łóżku oparł dłoń na jej ramieniu, potrząsając nią.

- Wstawaj, śpiochu. – Powiedział.

Uśmiech tylko się poszerzył, kiedy dostrzegł, jak z zaspaniem, niezdarnie próbowała odgarnąć splątane włosy z twarzy. Aż w końcu spojrzała na niego. I z uśmiechem położyła głowę na jego kolanach, kuląc się przy nim jak takie zagubione kociątko.

- Jeszcze chwila… - Szepnęła.

- Przyniosłem ci krew. – Mruknął, odgarniając jeden z kosmyków włosów z jej czoła.

Dziewczyna momentalnie zerwała się z łóżka i stanęła, zakładając dresowe spodnie.

- Krew? Gdzie? Aż zgłodniałam na samą myśl. – Powiedziała, cała pełna energii.

Zaśmiał się, widząc, jak nagle napełniła się entuzjazmem.

- No i to mi się podoba. – Powiedział wstając.

Wychodząc z sypialni poczochrał dłonią jej i tak splątane włosy. Usiadł w salonie na kanapie, nalewając już krwi do kieliszków.

Gęsta, jasna ciecz wypełniła naczynia. Słodki zapach rozniósł się po salonie, pogłębiając tylko pragnienie.

- Hmmm, pachnie smakowicie. – Stwierdziła Sonia, siadając obok niego.

Wzięli kieliszki. I jakby wznosząc toast stuknęli lekko nimi o siebie.