Rozdział 5 ~ Poniżenie

To jak, nie macie mnie dość ? :3 Oby, oby, bo akcja jeszcze dopiero się rozkręci... Nie wiem, za ile. Na prawdę. To nie ode mnie zależy, tak na prawdę. Piszę po prostu, co mi przyjdzie na myśl w danej chwili i co z tego, że nowy pomysł może mi opóźnić akcję... Nie, tak szczerze to ja nawet o tym nie myślę, moje palce same wędrują po klawiaturze, pisząc wszystkie rozdziały... Jakby mnie demon jakiś opętał D: Albo nie, natchnął mnie Duch Święty xD

~Reneé

~*~

- Gotowa? – Spytał, zaglądając przez uchylone drzwi do sypialni.

Mieszkanie Ojca było większe i po prostu lepsze niż ich. Jemu to nie przeszkadzało, przez ciągłe wybryki Christiana przestał przywiązywać wagę do tego, gdzie jest. W końcu i tak trochę czasu minie i się przeniosą, bo znowu narozrabia, szczeniak jeden.

Sonia gestem ręki przywołała go do siebie. Podszedł więc i również spojrzał na jej odbicie w lustrze.

- Jak wyglądam? – Spytała, poprawiając i tak idealnie ułożoną fryzurę.

Delikatny makijaż na twarzy tylko dodawał jej uroku. Jej czarna sukienka bez pleców miała rozcięcie z prawej strony, odsłaniając nogę. Wyglądała iście zjawiskowo…

- Cudownie, maleńka. – Powiedział, opierając dłoń na jej odsłoniętych plecach.

Miała ciepłą skórę…

On sam ubrany był w zwykły, czarny garnitur. Czerwona koszula, rozpięta u góry, bo nie lubił krawatów. Długie, czarne włosy zebrane miał w kucyk, swobodnie opadający na plecy. Sonia spojrzała na niego i między jej brwiami pojawiła się lekka zmarszczka.

- Gdzie masz krawat? – Spytała, obracając się przodem do niego i poprawiając mu kołnierz koszuli.

- Nie chcę. – Odpowiedział, patrząc na jej twarz, kiedy ona zajęta była poprawianiem jego wyglądu.

- Lepiej byś wyglądał z krawatem. Jesteś niemożliwy… - Stwierdziła, kręcąc głową.

- Nie narzekaj…

Kiedy wrócili do salonu, wszyscy byli już zebrani. Fabian siedział w fotelu, na kanapie Anastazja, Edmund i Paul. Christian stał oparty o ścianę, z dłońmi wsadzonymi w kieszenie spodni.

Jego marynarka była pognieciona gdzieniegdzie, jakby bardzo się opierał przed ubraniem jej. A nawet teraz miał ją ubraną tak niechlujnie, jakby chciał tylko przekonać cały świat dookoła, że to zły pomysł.

Vincent podszedł do niego, a on oderwał się od ściany, patrząc na brata niezbyt przyjaźnie.

- Jak ty wyglądasz… - Mruknął Vincent.

Wyciągnął ręce i chwytając jego marynarkę poprawił ją na nim, by wyglądał jak na wampira przystało. A Christian nie opierał się, choć nie wyglądał na zadowolonego.

- No, może być. – Stwierdził w końcu, poprawiając jeszcze kołnierzyk jego błękitnej koszuli i krawat. – Nie martw się, spotkanie szybko minie i będziesz mógł się tego pozbyć w cholerę. – Dodał, jakby na pocieszenie.

- Nie wiem, na co my tutaj… Nie lepiej, by był tylko Ojciec? – Spytał chłopak, patrząc na brata.

I to była ta jedna z jakże niewielu chwil, kiedy ich stosunki do siebie nie ociekały wrogością, czy wręcz agresją.

Vincent uśmiechnął się lekko i poklepał młodego po ramionach.

- Muszą nas wszystkich poznać, w końcu to my jesteśmy na ich terenie.

- No patrzcie, jak chcą, to umieją się dogadać. – Powiedział Fabian, uśmiechając się w ich stronę.

- Żeby tak częściej… - Stwierdziła Anastazja, zakładając nogę na nogę.

Przerwało im pukanie. Na moment zapanowała cisza. Aż w końcu Vincent podszedł do drzwi i przyklejając na twarz miły uśmiech otworzył je.

Do mieszkania weszło chyba z siedem wampirów. Trzy kobiety i czterech mężczyzn. Wszyscy odziani w gustowne stroje, dumnie wyprostowani, ociekając wręcz godnością.

- Zapraszam. – Powiedział Vincent, prowadząc gości do salonu.

Wszyscy, którzy siedzieli, momentalnie wstali, by powitać przybyłych.

- Ród Katji, jak mniemam? Witam w moich skromnych progach. Jestem Fabian z rodu Eon. – Przedstawił się Ojciec, chyląc nisko głowę.

- Mił mi cię poznać, mój drogi. Jestem Iraiwa. A to moje dzieci. – Powiedziała kobieta z jednym pasmem siwych włosów, kontrastujących z czernią reszty.

Kiedy ona przedstawiała swoją wampirzą rodzinę, Vincent stanął po prawicy Ojca.

Czekał tylko, aż chwila, gdzie każdy musiał każdego poznać, minie.

~*~

- Słuchy mnie doszły, że jedno z was problemy sprawia. – Powiedziała Iraiwa.

Ruszyła dłonią. A krew wewnątrz jej kieliszka zawirowała przyjemnie. Fabian niechętnie skinął głową.

- Owszem. Mój drugi syn jest jeszcze młody i zdarza mu się nie panować nad sobą…

- Nie chcę, by sprawiał problemy na moim terenie. – Zaznaczyła twardo kobieta, z równą władczością spoglądając teraz na swojego rozmówcę.

- Ależ oczywiście, mamy go na oku…

- To pewnie tylko kwestia czasu. – Rzucił jakiś wampir, który rozmawiał przed chwilą z Anastazją. Spojrzał przez ramię na rozmawiających Ojca i Matkę. – Chwila minie, a młody pewnie będzie nam sprawiał same problemy.

- To pewnie dlatego wyrzucili was z tamtego miasta, co nie? – Spytał kąśliwie jakiś inny. – Też bym zaraz takich nieudaczników wyrzucił. Tylko problemy sprawiają…

- Wystarczy. – Twardy, surowy głos kobiety momentalnie uciszył wampiry. Spojrzała na Fabiana. I uśmiechnęła się lekko. – Wybacz mi, mój drogi. Po prostu nie zwracaj na nich uwagi.

~*~

- Długo jesteś w waszym klanie? – Spytał wampir, spoglądając na nią znad kieliszka krwi.

- Będzie z trzysta lat. – Odpowiedziała.

Poczuła, że ktoś ujmuje kosmyk jej włosów w dłoń. Obejrzała się ponad ramieniem, by dostrzec wbite w nią spojrzenie innego wampira.

Sposób, w jaki na nią patrzył… Jakby miała zostać jego ofiarą, a on żądnym zwycięstwa myśliwym.

Nie podobało jej się to…

- Młoda jesteś, słodka. – Powiedział, unosząc jej kosmyk do twarzy i wciągając zapach jej włosów. – I piękna. Sonia, czyż nie? Z chęcią…

Przerwał, kiedy poczuł silny, zimny uścisk czyjeś dłoni. Cała trójka spojrzała w tamtą stronę i dostrzegli Vincenta. Twardym spojrzeniem jasnych, czerwonych oczy patrzył nieprzyjaźnie na wampira, który dotknął Sonię. Zacisnął jeszcze mocniej uścisk na jego nadgarstku, a ten skrzywił się, wypuszczając kieliszek z dłoni.

Wszyscy zamilkli, słysząc, jak kieliszek rozpadł się przy zderzeniu z podłogą.

Zebrani spojrzeli w ich kierunku.

Wampir, pod naciskiem spojrzenia i Vincenta, i Iraiwy, wypuścił spomiędzy palców kosmyk włosów Sonii. A potem wycofał się między swoich.

- Przepraszam za niego, trochę go poniosło… - Zaczął Fabian.

- Ja także przepraszam. Georg uwielbia uwodzić kobiety, choć mówiłam mu, że dziewczyn z waszego rodu ma nie tykać. – Powiedziała również Iraiwa, kręcąc głową w geście, że nic się nie stało.

Vincent objął jedną ręką Sonię, w obronnym geście przyciągając ją do siebie. Na bladych policzkach dziewczyny zakwitły lekkie, słodkie rumieńce.

- Zresztą, nie dziwię mu się. W końcu broni swojej córki, czyż nie? – Dodała Iraiwa, uśmiechając się ze zrozumieniem.

~*~

Zebrał potłuczone szkło i wyrzucił je do kosza.

- Dziękuję ci. – Powiedziała Sonia, pomagając mu posprzątać.

- Za co? – Spytał, odstawiając kosz na miejsce.

Dziewczyna szmatką ścierała ślady krwi z podłogi. Nie spojrzała na niego, zajęta swoją pracą.

- Za to, że mnie wtedy obroniłeś.

- Nie podobało mi się, jak na ciebie patrzył. – Stwierdził Vincent, zbierając resztki szkła, które jakimś cudem pominął. – Nie lubię takich gości... Co sobie myślą, że mogą mieć każdą kobietę na zawołanie. Zirytował mnie.

- Rozumiem. – Odpowiedziała. – Wiesz, sama nie mogłabym się obronić. Może i jestem silniejsza od zwykłego człowieka, ale… Wśród wampirów…

- Jesteś słaba… - Dokończył za nią Vincent. I uśmiechnął się do niej smutno. – Dlatego masz mnie. Prawda?

Spojrzała na niego. I radosny uśmiech rozpromienił jej twarz.

- Tak. Mam ciebie. – Odpowiedziała, jakby świadomość, że ma swojego obrońcę, bardzo ją uspokoiła.

- Zabiję gnoi!

Podniósł się momentalnie, słysząc wściekły głos brata. Christian, przebrany już w zwykłe jeansy i bluzę wyparował z pokoju, kierując się w stronę wyjścia z mieszkania.

- Uspokój się, idioto. – Powiedział Vincent ze spokojem, spoglądając na drugiego wampira z irytacją.

- Jakie uspokój się?! Oni nas poniżali, po prostu poniżali, a ty masz zamiar im to płazem puścić?! – Zawołał Christian, mocno gestykulując rękoma z gniewu.

- Tak! Bo to my jesteśmy na ich terenie! Mogą nas wyrzucić w każdej chwili, więc się zachowuj i nie sprawuj kłopotów! – Odpowiedział, czując rosnącą irytację.

- Vincent… - Sonia próbowała go uspokoić. Stojąc tuż za nim oparła dłonie na jego plecach.

- To dlaczego my nie zajmiemy sobie jakiegoś naszego miejsca?!

- Mam ci przypomnieć, z czyjej winy straciliśmy Viborg(miasto w Danii, przyp. Reneé)?! – Teraz i Vincent podniósł głos.

- Zamknij się! – Poczuł uderzenie na własnej szczęce.

Nie cofnął się, nie zachwiał. Tylko spojrzał z gniewem na brata, który dalej choć nie stanowił najmniejszego wyzwania, to pozostawał irytujący jak jakaś mucha.

Po chwili jego dłoń wbiła się w brzuch Christiana. Kiedy ten, pod wpływem uderzenia schylił się, kolano Vincenta zetknęło się z twarzą chłopaka. Z pewnością boleśnie, choć tylko dla tego drugiego. Odskoczył do tyłu i wylądował na podłodze, trzymając się za nos, z którego ciekła krew.

- Vincent, przestań! – Zawołała Sonia.

Nie posłuchał jej. Podszedł do Christiana i kopnięciem wbił go w podłogę. Głośny jęk rozniósł się po mieszkaniu. I odgłos łamania kości, jakby pękło mu kilka żeber.

Kolejne kopnięcie. I tym razem chłopak przeturlał się po podłodze, by ostatecznie wyrżnąć boleśnie w ścianę. Zadrżał, ale jednak podniósł się, chwiejąc na nogach.

- Tylko na tyle cię stać? – Spytał z wyzwaniem, wypluwając po chwili krew na podłogę.

Ignorancja, jaką ociekał, tylko jeszcze bardziej wkurzyła Vincenta. Poczuł wręcz, jak źrenice jego oczu się zwężają. Świat zwolnił… A nim Christian zdążył zareagować, starszy wampir trzymał go już za nadgarstek.

I niby szmacianą lalkę, podniósł Christiana.  

- Co tu się do cholery dzieje?! – Usłyszeli wołanie Fabiana, który po chwili wyszedł z łazienki, przerywając im.

A widząc scenę, która właśnie rozgrywała mu się przed oczami, stanął jak sparaliżowany, patrząc na poobijanego Christiana, wkurzonego Vincenta i przerażoną Sonię.

- Do cholery, chwili nie możecie wysiedzieć w spokoju?! – Zawołał, łapiąc się za głowę.

Vincent puścił nadgarstek Christiana. A Sonia zaraz podbiegła do tego drugiego, by pomóc mu wstać.

- Uznałem za konieczne powstrzymać tego idiotę przed narobieniem nam kłopotów. – Powiedział jak gdyby nigdy nic Vincent.